Güzel Köyüm

Sadece Senin Olan ,Kendini Oraya Ait Hissettiğin Yerdir Köyün

  Sadece senin olan, kendini oraya ait hissettiğin  yerdir köyün. Buğdayın kokusu baskadır köyünde, çay başka kokar, aş baska. Başkası olmazsın orada, yabancı olmazsın; sen olursun, kendin gibi kendin olursun. Çekersin şalvarı ayağına, bağlarsın yemeniyi başına, koşarsın dağlarına, tarlalarina. Kah zeytin olursun burcu burcu kah buğday olursun salınırsın rüzgarla.

    O elleri nasırlı, ayakları çamurlu kadın, adam... işte o senin ta kendin. Öyle özlersin ki o halini... Dersin ki gideyim köyüme, basayım toprağına taşına, yakayım ateşi, bir çay yapayım şöyle duman kokulu. Babamın nasırlı ellerinden, anamın yorgun gözlerinden öpeyim. Buğday kokulu tarlalardan, inci gibi zeytinlerden geçeyim. Fıstığı, pamuğu, domatesi;  ekmesi, sürmesi derken yorgunluktan biteyim. 

  Yaa işte böyle... acık da köy, toprak özleminden dem vuralım dedik. Yazmakla bitmez ama burda noktalansın içimize dolanlar. Sözün özü şu ki köyün ana yurdun, toprağın ise özündür. Fırsat  varken ekin,  biçin, toprağın verdiğini sevin, toprağın kıymetini bilin. Aşık Veysel'in sözleriyle noktalayalım: 

"Karnın yardım kazmayınan belinen

Yüzün yırttım tırnağınan elinen

Yine beni karşıladı gülünen

Benim sadık yârim kara topraktır."

Ezgi Eğilmez